شعر - مهدی

شعر

همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن
زمدینه تا به کعبه،سر و پا برهنه رفتن
دو لب از برای لبیک بوظیفه باز کردن
به مساجد و معابد همه اعتکاف کردن
ز ملاهی و مناهی همه احتراز کردن
شب جمعه ها نخفتن بخدای راز گفتن
زوجود بی نیازش طلب نیاز کـــردن
به خـــدا هیچکس را ثمر آنقدر نباشد
که بروی نا امیدی در بسته باز کردن

یا علی (ع)ادرکنی

آن شب اندر بیت مولا غیر درد و غم نبود
هیچ کس مظلوم‏تر از او در این عالم نبود

اشک بود و آه بود و سوز بود و شور بود
بود بیمار و طبیب، اما کمی مرهم نبود

وقت گفتار وصایا بود و هنگام وداع
حال فرزند بزرگش ظاهراً درهم نبود

عمر او رفت و به رغم آخر عمر نبی
آخرین حرف علی را هیچ نامحرم نبود

غیر عباس و حسین و زینبین و مجتبی
آشنا و محرمی در حلقه ماتم نبود

صحبت از دشت بلا بود و غریبی حسین
غیر سقّای حرم کس بر عطش ملزم نبود

کی توان گفتا که در این ‏محفل پر شور و شین
دختر یکدانه پیغمبر اکرم نبود

در میان سطرهای آخر درس علی
غیر اکرام و سفارش بر بنی آدم نبود

گفت کن با قاتلم اینک مدارا یا بُنی
گرچه پیمان بست با ما عهد او محکم نبود

چون سوی دیدار زهرا بود نائل زین سبب
از علی خوشحال‏تر آن‏شب در این عالم نبود