ایمان ترانه آدمی

[ و ابو جحیفه گوید از امیر المؤمنین ( ع ) شنیدم که مى‏گفت : ] نخست درجه از جهاد که از آن باز مى‏مانید ، جهاد با دستهاتان بود ، پس جهاد با زبان ، سپس جهاد با دلهاتان ، و آن که به دل کار نیکى را نستاید و کار زشت او را ناخوش نیاید ، طبیعتش دگرگون شود چنانکه پستى وى بلند شود و بلندیش سرنگون زشتیهایش آشکار و نیکوییهایش ناپدیدار . [نهج البلاغه]

ایمان ترانه آدمی

ترانه ای روی زمین افتاده بود. قناری کوچکی آن را برداشت ودر گلوی نازک خود ریخت.ترانه آب شد.با اودر آمیخت.ترانه آب شد.ترانه خون شد.ترانه نفس شد وزندگی.قناری ترانه را سر داد.ترانه از گلوی قناری به اوج رسید ترانه معنا یافت.ترانه جان گرفت.قناری نیز؛ وهمه دانستند که ازاین پس ترانه، بودن است.ترانه ،هستی است.ترانه جان ،قناری است.ایمان، ترانه آدمی است. قناری بی ترانه می میرد وآدمی بی ایمان.

جاوید ::: پنج شنبه 86/2/20::: ساعت 11:44 صبح

نظرات دیگران: نظر

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

ازشیر مرغ تا جونه ادمی زاد
[عناوین آرشیوشده]

>> بازدیدهای وبلاگ <<

بازدید امروز: 23

بازدید دیروز: 16

کل بازدید :106130

>>اوقات شرعی <<

اوقات شرعی

>> درباره خودم <<