لابد برای شما هم پیش آمده است که به دوستی زنگ بزنید و از آن طرف سیم ، پیامگیر یا پاسخگوی اتوماتیک برایتان یک قطعه موسیقی بنوازد یا شعری زمزمه کند. بین ایرانیان باذوق هستند کسانی که به جای دو کلمه خشک خالی ، عدم حضور خود را با کلام منظوم در تلفن اعلام می کنند.
یکی از همین جماعت از دوست شوهر خود که شاعری طناز (طنزپرداز!) است در خواست کرده بود برایش یک دوبیتی بسازد تا روی دستگاه ضبط کند
ایشان هم اینگونه سراییده:
شرمنده از آنم که نباشم به سرایم تا با تو سلامی و علیکی بنمایم
گر لطف کنی نمره و پیغام گذاری پاسخ دهم ای دوست به محضی که بیایم
اما کار به همین جا خاتمه پیدا نمی کند . درخواست دوست ، راهنمای ذهن شاعر می شود که سری بزند به خانه شعرای پیشین و بیندیشد که اگر حافظ و خیام فردوسی و دیگران در عصر پیغام گیر و پاسخگوی اتوماتیک زندگی می کردند چه کلامی روی این ماشین می گذاشتند.
و این است حاصل این تحقیق:
در منزل حافظ:
رفته ام بیرون من از کاشانه ی خود ، غم مخور تا مگر بینم رخ جانانه ی خود ، غم مخور
بشنوی پاسخ ز حافظ گر که بگذاری پیام آن زمان کو بازگردد خانه ی خود ، غم مخور
در منزل سعدی :
از آوای دل انگیز تو مستم نباشم خانه و شرمنده استم
به پیغام تو خواهم گفت پاسخ فلک گر فرصتی دادی به دستم
در منزل خیام :
این چرخ فلک عمر مرا داد به باد ممنون توام که کرده ای از ما یاد
رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش آیم چو به خانه ، پاسخت خواهم داد
در منزل فردوسی :
نمی باشم امروز اندر سرای که رسم ادب را بیارم به جای
به پیغامت ای دوست گویم جواب چو فردا برآید بلند آفتاب
در منرل مولانا :
بهر سماع از خانه ام ، رفتم برون رقصان شوم شوری برانگیزم به پا ، خندان شوم ، شادان شوم
برگو به من پیغام خود ، هم نمره و هم نام خود فردا تورا پاسخ دهم ، جان ترت قربان شوم 
بازدید دیروز: 12
کل بازدید :103542
از این بیهوده چرخیدن چه حاصل؟پیاده میشوم دنیا نگه دار......!
