با سلام خدمت تمام خوانندگان شب قدر دوم هم گذشت اما من دیشب تو یک فکری رفته بودم  که چرا اون زمون امام علی انقدر تنها بود هرچی امام میفرمود از من سوال کنید قبل از اینکه از دنیا برم اما انقار این مردم صم بکم بودند فکرش بکنین کسی که خدا دنیا رو برای او خلق کرد نه برای ما که هر روز گناه میکنیم کسی که فکرش بکنید خود عدالت بوداما مردم کوفه....... فکر نکنید که اگه امام الان پیش ما بود ما همه ی حرف های امام رو گوش میدادیم نه هنوز پای عمل نشده جریان جریان اون ادم هایی که هی میگفتند امام زمان بیا  امام زمان بیا وقتی امام زمان امد پیش اونا امام به یک نفر که از همه عابد تر بود گفت یک گوسفند بیار وهمه ی اون مردم رو جمع کن همه جمع شدند امام امد رفت بالای خانه واون گوسفند رو فرمود سر ببر خون از ناودون شروع به ریختن کرد مردم فکر کردند امام داره ادمهای بد سر میبره همه فرار کردند بعد امام فرمود اینها همانهایی بودند که من میخواستند !حالا ببینید امام چقدر مظلوم همین الان امام علی نیست پیامبر نیست اما ما نه روی قران رو باز میکنیم نه نهج البلاغه اما اون مسیحی چند صد مرتبه نهج البلاغه رو خونده حالا به ما میگن شیعه!نهج البلاغه رو کسی بخونه با درد امام اشنا میشه حالا میخوام یک قسمتی از نهج البلاغه رو بنویسم

وصف روز بیعت ترجمه خطبه54

مردم همانند شتران تشنه ای که به اب نزدیک شده وساربان رهاشان کرده وعقال (پای بند)از انها گرفته بر من هجوم اوردند وبه یکدیگر پهلو میزدند. فشار میاوردند چنان که گمان کردم من را خواهند کشت یا بعضی به وسیله بعضی دیگر میمیرند وپایمال میگردند پس از بیعت عمومی مردم مسئله جنگ با معاویه را ارزیابی کردم همه ی جهات انرا سنجیدم تا انکه مانع خواب من شد دیدم چاره ای جز یکی از این دو راه ندارم یا با انان مبارزه کنم ویا انچه را که محمد (ص)اورده انکار نمایم.پس به این نتیجه رسیدم که تن به جنگ دادن اسانتر از تن به کیفر پروردگار دادن است واز دست دادن دنیا اسانتر از رها کردن اخرت است.

موضع گیری امام برابر تهدید به ترور خطبه 62

پروردگار برای من پوششی استوار قرار داد که مرا حفظ نماید هنگامی که عمرم به سر اید از من دور شده ومرا تسلیم مرگ میکند که در ان روز نه تیر خطا میرود ونه زخم بهبود می یابد

بقیش خودتون در مورد این فکر کنید.

 اگر میخواهی به آرزوهایت برسی باید به اندازه بزرگی آرزوهایت تلاش کنی

 <<خدایا من درکلبه فقیرانهءخودچیزی دارم که تودرعرش کبریایی خودنداری من چون تویی دارم وتوچون خودنداری>>
1- سعی کن کسی رو دوست داشته باشی که قلبش اونقد بزرگ باشه، که واسه جا کردن خودت تو قلبش مجبور نشی خودتو کوچیک کنی...
2- هرگز به دنبال کسی نباش که بتونی با اون زندگی کنی، دنبال کسی باش که بدون اون نتونی زندگی کنی...
جهان بازتابی از خود ماست، وقتی از خود بیزاریم از همه بیزاریم ووقتی به همین که هستیم عشق می ورزیم تمام جهان به نظر فوق العاده دوست داشتنی می آید. تصویری که انسان از خویش در ذهن دارد ، دقیقا تعیین می کند که چه رفتارهایی از او سر خواهد زد ، برای چه چیز تلاش خواهد نمود و از چه چیزهایی اجتناب می کند. منشا تمام افکار و حرکات ما ، چگونه دیدن خویشتن است ، ما همانیم که معتقد به بودن آنیم

اراده کوه را آب می کند.
انسانهای بزرگ هم روزی از الفبا شروع کردند.
 

بهترین چیرها برای شما زمانی اتفاق می افتند که اصلا فکرش را نمی کنید ‍‍‍‍بناپرین همیشه امیدوار باشید

 پسری را به آهنگری بردند تا شاگردی کند ، استاد گفت : « دم آهنگری را بدم » شاگرد مدتی دمید ، خسته شد ، گفت : « استاد اجازه می دهی بنشینم و بدمم ؟ »
استاد گفت : بنشین . باز هم مدتی دمید و خسته شده گفت : استاد ! اجازه می دهی دراز بکشم و بدمم!؟ گفت : دراز بکش و بدم ! گفت : استاد اجازه می دهی بخوابم و بدمم!؟! استاد گفت :«تو بدم بمیر و بدم
بر گرفته از مثل آباد

داستان درباره ی یک کوهنورد است که میخواست از بلند ترین کوه ها بالا برود.اوپس از سالها اماده سازی ماجراجویی خود را اغاز کرد ولی از انجا که افتخار کار را فقط برای خود میخواست.تصمیم گرفت تنها از کوه بالا برود.شب بلندی های روز را کاملا در بر گرفت ومرد هیچ چیز رانمیدید همه چیز سیاه بود اصلا دید نداشت وابر روی ماه وستاره ها را پوشانده بود.همانطور که از قله کوه بالا میرفت چند قدم مانده به قله کوه پایش لیز خورد.ودر حالی که به سرعت سقوط میکرد. از کوه پرت شد. در حال سقوط فقط لکه های سیاهی را در مقابل چشمانش میدید.واحساس وحشتناک مکیده شدن به وسیله ی قوه ی جازبه او را در خود میگرفت.همچنان سقوط میکرد ودر ان لحظات تر س عظیم. همه ی رویداد های خوب وبد زندگی به یادش امد.اکنون فکر میکرد مرگ چقدر به او نزدیک است.ناگهان احساس کرد که طناب به دور کمرش محکم شد.بدنش میان اسمان وزمین معلق بود و فقط طناب اورا نگه داشته بود.ودر این لحظه ی سکون برایش چاره ای نماند جز انکه فریاد بکشد (خدایا کمکم کن)ناگهان صدای پر طنینی که از اسمان شنیده میشد جواب داد. (از من چه میخواهی )ای خدا نجاتم بده!واقعا باور داری که من میتوانم تو را نجات بدهم.

البته که باور دارم. اگر باور داری طنابی راکه به کمرت بسته است پاره کن.یک لحظه سکوت ومرد تصمیم گرفت باتمام نیرو به طناب بچسبد.گروه نجات میگویند که روز بعد یک کوهنورد یخ زده را مرده پیدا کردند.بدنش از یک طناب اویزان بود وبا دست هایش محکم طناب را گرفته بود واو فقط یک متر از زمین فاصله داشت.

وشما چقدر به طناب تان وابسته اید ایا حاضرید ان را رها کنید

در مورد خداوند هرگز یک چیز را فراموش نکنید . هرگز نباید بگویید که او شما را فراموش کرده. یا تنها گذاشته است.

هرگز فکر نکنید که او مراقب شما نیست.به یاد داشته باشید که او همواره شما را با دست راست خود نگه داشته است.بر گرفته از کتاب طناب نویسنده پرستو ابراهیمی

 
لابد برای شما هم پیش آمده است که به دوستی زنگ بزنید و از آن طرف سیم ، پیامگیر یا پاسخگوی اتوماتیک برایتان یک قطعه موسیقی بنوازد یا شعری زمزمه کند. بین ایرانیان باذوق هستند کسانی که به جای دو کلمه خشک خالی ، عدم حضور خود را با کلام منظوم در تلفن اعلام می کنند.

یکی از همین جماعت از دوست شوهر خود که شاعری طناز (طنزپرداز!) است در خواست کرده بود برایش یک دوبیتی بسازد تا روی دستگاه ضبط کند

ایشان هم اینگونه سراییده:

شرمنده از آنم که نباشم به سرایم                            تا با تو سلامی و علیکی بنمایم

گر لطف کنی نمره و پیغام گذاری                             پاسخ دهم ای دوست به محضی که بیایم

اما کار به همین جا خاتمه پیدا نمی کند . درخواست دوست ، راهنمای ذهن شاعر می شود که سری بزند به خانه شعرای پیشین و بیندیشد که اگر حافظ و خیام فردوسی و دیگران در عصر پیغام گیر و پاسخگوی اتوماتیک زندگی می کردند چه کلامی روی این ماشین می گذاشتند.

و این است حاصل این تحقیق:

در منزل حافظ:

رفته ام بیرون من از کاشانه ی خود ، غم مخور          تا مگر بینم رخ جانانه ی خود ، غم مخور

بشنوی پاسخ ز حافظ گر که بگذاری پیام                    آن زمان کو بازگردد خانه ی خود ، غم مخور

در منزل سعدی :

از آوای دل انگیز تو مستم                                            نباشم خانه و شرمنده استم

به پیغام تو خواهم گفت پاسخ                                    فلک گر فرصتی دادی به دستم

در منزل خیام :

این چرخ فلک عمر مرا داد به باد                                   ممنون توام که کرده ای از ما یاد

رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش                              آیم چو به خانه ، پاسخت خواهم داد

در منزل فردوسی :

نمی باشم امروز اندر سرای                                        که رسم ادب را بیارم به جای

به پیغامت ای دوست گویم جواب                                چو فردا برآید بلند آفتاب

در منرل مولانا :

بهر سماع از خانه ام ، رفتم برون رقصان شوم   شوری برانگیزم به پا ، خندان شوم ، شادان شوم

برگو به من پیغام خود ، هم نمره و هم نام خود   فردا تورا پاسخ دهم ، جان ترت قربان شوم 
 

اثر عشق از لحاظ روحی در جهت عمران وابادانی روح است وازلحاظ بدنی در جهت گداختن وخرابی اثر عشق در بدن درست عکس روح است  عشق در بدن باعث ویرانی وموجب زردی چهره ولاغری اندام سقم واختلال ها و اعصاب است.شاید تمام اثاری که در بدن دارد اثار تخریبی باشد ولی نسبت به روح چنین نیست تا موضوع عشق چه موضوعی ونحوه یااستفاده شخصی چگونه باشد. بگذریم از اثار اجتماعی اش از نظر روحی وفردی غالبا تکمیلی است زیرا تولید قوت ورقت وصفا وتوجه وهمت میکند ضعف وزبونی وکدورت وتفرق را از بین میبرد خلطها را از بین برده وغشها را زایل میکند وعیار را خالص میکند (جاذبه ودافعه ی امام علی علیهم اسلام استاد مطهری)

 از گدایی پرسیدند: «چرا گدایی می‌کنی؟» گدا جواب داد: «برای این که پولی به دست بیاورم و محتاج مردم نباشم

دوتا خجالتی باهم ازدواج میکنن
بچشون آب میشه
یه روز تو رو تو کوچه دیدم و عاشقت شدم....فرداش تو خیابون دیدمت و دیوونت شدم...... امروز تو اتوبان دیدمت خدا آخر و عاقبتم و به خیر کنه! عجب 206ی هستی
پسری بودم که اسم نداشت با دختری آشنا شدم که وجود نداشت به شهری رفتیم که آدم نداشت به رستورانی رفتیم که غذا نداشت با قاشق چنگا لی غذا خوردیم که دسته نداشت اون غذا اصلا مزه نداشت ولی سر کار گذاشتن شما خیلی مزه داشت
 
خیلی دوستت دارم. یه روز میام دنبالت تا با هم بریم یه جای دور که دست هیچ کس بهمون نرسه.
قربانت عزرائیل

به نیوتن گفتندبرای چی از افتادن سیب تعجب کردی نیوتن برای اینکه من زیر درخت گلابی نشسته بودم
- دختر و پسر جوانی باهم توی پارک راه می رفتند.دختر به پسر گفت عزیزم اگر این درخت کاج می توانست حرف بزند، درباره ما چه می گفت؟
پسر: می گفت من کاج نیستم، بلوطم احمق جان!